JASPER JUUL I 14 INSPIRUJĄCYCH CYTATÓW

Zanim poznałam książki Jaspera Juula, zdecydowanie bardziej skupiałam się na potrzebach moich dzieci, które wydawały mi się najważniejsze. Nawet kiedy dzieciaki już samodzielnie zaczęły się poruszać, to jakoś ciężko było mi wrócić do “własnych spraw”. Wydawało mi się to naturalne, albo po prostu nie znałam innych rozwiązań.

Wraz z przeczytaniem pierwszej książki Juula “Przestrzeń dla rodziny” zrozumiałam, że jakość mojego życia ma ogromny wpływ na komfort życia mojej rodziny. To odkrycie było dla mnie szokiem 😀

Dlatego dzisiaj chciałabym przedstawić Wam kilka cytatów, do których często wracam. Mam nadzieję, że Was też zainspirują:

Nie ma jednego sposobu życia najlepszego dla wszystkich, jak uważało jeszcze pokolenie moich rodziców. Już dawno przestaliśmy w to wierzyć. Dobrze wiemy, że istnieje tysiąc sposobów bycia ze swoimi dziećmi.
Umiejętność troszczenia się o własne potrzeby – bez lekceważenia potrzeb dziecka – charakteryzuje dobre przywództwo w rodzinie. Daje ono dzieciom poczucie bezpieczeństwa i gwarantuje związek oparty na jednakowym szacunku dla obu stron.
Najważniejsze jest zawsze, aby mówić: chcę, nie chcę, lubię to, nie lubię, akceptuję to lub nie akceptuję! Tego właśnie niestety często nie są w stanie robić rodzice, którzy skądinąd mają znakomitą wiedzę teoretyczną. Zmagają się z konfliktami, nie biorąc się tak naprawdę z nimi za bary.
Nie ma doskonałych rodziców! Nie ma nawet w przybliżeniu doskonałych rodziców!
Nauka u małych dzieci nie odbywa się tak, jak w szkole, gdzie po prostu wpycha się uczniom wiedzę do głowy. One uczą się poprzez badanie: tworzą teorie, formułują hipotezy i przeprowadzają eksperymenty. Małe dziecko najpierw tworzy teorię, że samo potrafi zawiązać buty, a potem podejmuje eksperyment, który się udaje lub nie. Wtedy próbuje jeszcze raz, a potem jeszcze raz – aż do skutku. Dlatego rozsądnie jest pozwalać dzieciom próbować, nie przerywać im i nie wyręczać. Dzieci wyciągają wnioski zarówno z tego, co im się udaje, jak i z tego, co im się nie udaje.
Dwie rzeczy są potrzebne do stworzenia dobrej atmosfery w rodzinie: miłość i chęć bycia ze sobą.
Życie z dziećmi w rodzinie nie polega na tym, co potocznie nazywamy wychowaniem. Decydująca jest jakość indywidualnego i wspólnego życia dorosłych. Życie dorosłych ma większy wpływ na dzieci niż jakiekolwiek świadome próby i metody wychowawcze.
Gdy zabraknie możliwości dyskusji i sporu z równorzędnym partnerem, dzieci i młodzież mają więcej trudności ze zbudowaniem norm i wartości, które mogłyby stanowić przeciwwagę dla licznych i coraz szybciej zmieniających się trendów współczesnego świata.
Rodzice, którzy opanowali sztukę poważnego traktowania dzieci, sami są przez nie traktowani poważnie. Wiąże się to przede wszystkim z powstrzymywaniem się od krytyki, upokarzania i wyśmiewania.
Każda rodzina musi szukać własnych dróg rozwiązywania problemów, które dotyczą reguł czy wartości panujących w domu. Jeśli życie rodzinne jest w wysokim stopniu naznaczone przez konflikty i wzajemną krytykę, znaczy to, że najwyższy czas te reguły i wartości na nowo przemyśleć.
Jeśli porównać dzieciństwo do biegu maratońskiego, to można by powiedzieć, że wielu współczesnych rodziców próbuje pokonać dystans w imieniu swoich dzieci. A przecież powinni raczej stać przy trasie, w razie potrzeby napoić biegnące dzieci i podnosić ich motywację. Jednak rodzice nie są w stanie znieść dziecięcej frustracji, bo sądzą, że dzieci są wtedy nieszczęśliwe. Tymczasem frustracja przynależy do każdego procesu uczenia się, jest czymś naturalnym i niezbędnym. Ci sami rodzice tak samo źle znoszą swoją frustrację. Wszystko ma się toczyć sprawnie, wszystko ma im się udawać.
Na szczęście jakość naszego życia i naszych relacji z innymi nie zależy od nieszczęśliwych faktów, z którymi jesteśmy konfrontowani każdego dnia w telewizji czy radiu, ale od naszego stosunku do tych faktów.
Rodzice muszą przejąć dowodzenie i powiedzieć: „Słuchajcie, pojedziemy czterdzieści kilometrów na rowerach”. Jeśli dzieci zaczną protestować, powiedz: „W porządku, ale ja i tak pojadę. Kto jedzie ze mną?”. I nie przerywaj wyprawy dlatego, że dziecko zostaje trochę z tyłu. Oddałbyś wtedy znaczną część przywództwa dziecku, a tymczasem ono nie wie, co jest dla niego dobre, dopóki tego nie spróbuje.
Jeśli macie za mało czasu na rozwijanie umiejętności waszego dziecka, musicie tak zaplanować dzień, aby ten czas znaleźć. Wyobraźcie sobie, że wasze dziecko, któremu nie pozwoliliście na mozolne, samodzielne uczenie się zawiązywania butów, ma teraz osiem lat i męczy się z zadaniem z matematyki.